Do broni typowej zaliczamy białą oraz palną. To z reguły wykorzystywane narzędzia walki, także we współczesnych armiach. Do broni białej kwalifikujemy wszelkiego typu przedmioty, które nie żądają załadowania pocisków. Za przykład może posłużyć tradycyjny miecz, włócznia czy topór. Ich przeznaczeniem jest indywidualna walka. Na ogół żąda bliskiego kontaktu z przeciwnikiem.
Ten rodzaj broni został już wyparty przez skuteczniejszą broń palną, która oblega szafy ognioodporne bądź sejfy depozytowe. Szermierka stanowi już raczej dyscyplinę sportową, niż istotną metodę ataku i walki. Podział broni białej obejmuje pięć grup broni. Pierwsza z nich to najstarsze, archaiczne maczugi. Zaliczamy je do przyrządów obuchowych. W średniowieczu ochoczo wykorzystywano z broni siecznej, innymi słowy mieczy oraz szabli. Połączeniem zamienionych grup jest topór, wykazujący przymiotniki pośrednie. Noże, sztylety i floret zadają rany kłute. Stąd ich wspólna klasyfikacja do broni kłutej, dla jakiej miejsce odnajdzie się w szafy na akta. Interesującym przykładem narzędzia kłującego, z jednoczesnym wynikiem rozcinania, jest halabarda lub pałasz. Stanowią połączenie jednego bądź kilku ostrzy, przymocowanych do drewnianego kija.