Do broni konwencjonalnej kwalifikujemy białą i palną. To zazwyczaj wykorzystywane narzędzia walki, też we współczesnych armiach. Do broni białej kwalifikujemy wszelkiego typu przedmioty, jakie nie żądają załadowania pocisków. Za przykład może posłużyć szablonowy miecz, włócznia czy topór. Ich przeznaczeniem jest indywidualna walka. Na ogół wymaga bliskiego kontaktu z konkurentem.
Ten rodzaj broni został już wyparty przez skuteczniejszą broń palną, która oblega szafy na akta lub też sejfy gabinetowe. Szermierka stanowi już raczej dyscyplinę sportową, niż istotną metodę ataku oraz walki. Rozkład broni białej obejmuje pięć grup broni. Pierwsza z nich to najstarsze, archaiczne maczugi. Kwalifikujemy je do przyrządów obuchowych. W średniowieczu z przyjemnością wykorzystywano z broni siecznej, innymi słowy mieczy oraz szabli. Złączeniem zamienionych grup jest topór, wykazujący cechy pośrednie. Noże, sztylety i floret zadają rany kłute. Stąd ich wspólna klasyfikacja do broni kłutej, dla której miejsce odnajdzie się w szafy ognioodporne. Pociągającym przykładem narzędzia kłującego, z jednoczesnym wynikiem rozcinania, jest halabarda bądź pałasz. Stanowią połączenie jednego bądź paru ostrzy, przytwierdzonych do drewnianego kija.