Do broni konwencjonalnej kwalifikujemy białą i palną. To na ogół używane narzędzia walki, także we współczesnych wojskach. Do broni białej zaliczamy wszelkiego typu przedmioty, które nie żądają załadowania pocisków. Za przykład ma prawo posłużyć standardowy miecz, włócznia czy topór. Ich przeznaczeniem jest indywidualna walka. Zazwyczaj potrzebuje bliskiego kontaktu z przeciwnikiem.
Ten rodzaj broni został już wyparty przez skuteczniejszą broń palną, która oblega szafa kartotekowa lub sejfy depozytowe. Szermierka stanowi już raczej dyscyplinę sportową, niż istotną metodę ataku oraz walki. Rozkład broni białej obejmuje pięć grup broni. Pierwsza z nich to najstarsze, archaiczne maczugi. Kwalifikujemy je do przyrządów obuchowych. W średniowieczu z zapałem korzystano z broni siecznej, inaczej mieczy i szabli. Połączeniem zamienionych grup jest topór, wykazujący cechy pośrednie. Noże, sztylety oraz floret zadają rany kłute. Stąd ich wspólna klasyfikacja do broni kłutej, dla jakiej miejsce znajdzie się w szafy ognioodporne. Interesującym przykładem narzędzia kłującego, z jednoczesnym efektem rozcinania, jest halabarda lub pałasz. Stanowią połączenie jednego bądź kilku ostrzy, przytwierdzonych do drewnianego kija.