Do broni konwencjonalnej kwalifikujemy białą i palną. To na ogół wykorzystywane narzędzia walki, również we współczesnych armiach. Do broni białej zaliczamy wszelkiego typu przedmioty, jakie nie żądają załadowania pocisków. Za przykład może posłużyć szablonowy miecz, włócznia czy topór. Ich zastosowaniem jest indywidualna walka. Przeważnie żąda bliskiego kontaktu z konkurentem.
Ten typ broni został już wyparty przez skuteczniejszą broń palną, która oblega sejfy ognioodporne lub ewentualnie sejfy gabinetowe. Szermierka stanowi już właściwie dyscyplinę sportową, aniżeli znaczną metodę ataku oraz walki. Podział broni białej obejmuje pięć grup broni. Pierwsza z nich to najstarsze, prymitywne maczugi. Zaliczamy je do przyrządów obuchowych. W średniowieczu z zapałem wykorzystywano z broni siecznej, innymi słowy mieczy oraz szabli. Połączeniem wymienionych grup jest topór, wykazujący cechy pośrednie. Noże, sztylety i floret zadają rany kłute. Stąd ich łączna klasyfikacja do broni kłutej, dla której miejsce odnajdzie się w szafa kartotekowa. Atrakcyjnym przykładem narzędzia kłującego, z jednoczesnym następstwem rozcinania, jest halabarda albo pałasz. Stanowią połączenie jednego czy też kilku ostrzy, przymocowanych do drewnianego kija.